Brugge'e Nasıl Gidilir

aralık 2013' te oralardaydım. insan gezerken şaşkınlaşıp bir şey anlamıyor ama ülkeme döndüğümde "ben rüyada mıydım?" hissiyatına kapıldım. sokak çalgıcıları bizim meşhurlara bin basar ses kalitesinde, dilencilerin yanlarında illa ki köpekleri var ve hem köpekleri çok temiz, hem de bizdekiler gibi sırnaşık para istemeyip bir de bir şey vermeseniz bile teşekkür ediyorlar, sokaklarda tükürük görmedim, metrolarda pek çok neşeli insan ve kahkahalar vardı, bizdeki somurtuk insanların aksine…saçını yeşile boyamış genç bayana kimse acaip gözlerle bakmıyordu. ayakkabılarının renkleri değişik, tek eş giymiş gibi duran genç kızı da kimse bakışlarıyla yormuyordu, özgürdü insanlar…noel arifesiydi, kalabalıkta da yürümesini biliyorlar, itiş-kakış yoktu, kimse ayakkabılarıma basmadı, kavgalı-küfürlü ortama denk düşmedim, çikolata dükkanlarını anlatmaya kelimeler yetersiz kalır, hele neuhaus' un çikolata fabrikasında bedavaya tattırılan çikolata nümunelerine türk zihniyetiyle yaklaşıp avuçlarca yiyerek nerdeyse şeker komasına girip bir de çevrede su bulamayınca çektiğimiz ezayı anlatabilmek mümkün değil. o fabrikada bir türk bayan çalışıyor ve size ucuz metal çikolata kutusu bulmada sonsuz yararı olabilir. sokakta hiç kedi görmedim, esasen bir evin penceresinden tesadüfen içerde 2 kedi görmesem hiç olmayacağına bile inanabilirdim. başıboş çaresiz köpek de görmedim, hepsi sahipli ve tasmalı. dükkanlara rahatlıkla girebildikleri gibi, bazı mağazalarda kıyafetlerin arasında yerde köpekler için bırakılmış kuru mama ve su gördüm. hatta dönüşte kimseyi inandıramam diye resmini de çektim. sokak lambalarının olmadığı her yerde tek kişi bile olsanız onca arabanın size anında durup yol vermesi olağanüstüydü, ülkemde bana ait olması gereken kaldırımlar bile artık bana ait değilken…sabaha karşı pencereden dışarıya bakarken o alacakaranlıkta kırmızı ışıkta arka-arkaya durup yeşil lambayı bekleyen İKİ TAKSİ beni iyice kopardı, uzaydayım hissine kapıldım. arkadaki taksi öndekine korna çalmıyordu ve ortalıkta kimse yoktu yaya adına…mağazalarda çalışanlar kendi aralarında sohbet edip sizi görmezden duymazdan gelmiyordu bizdeki gibi, aksine hepsi muazzam ilgileniyor sizinle ve mamullerini anlatmaktan asla yorulmuyor, bunu zevkle yapıyorlardı. ben doyamadım açıkçası, aklım kaldı oralarda. AVRUPA BİZDEN ÇOK FARKLI…mağazalar, markalar, alışveriş merkezleri vs…sanki yarışabilirmişiz gibi ama ya İNSAN FAKTÖRÜ????…yakınlarından geçemiyoruz, kimse kusura bakmasın. zaten daha dönüşte uçakta kendinize geliyorsunuz, sürekli sızlanıp "anneeeee anneeeee" diye sürekli bağrışan türk çocuklarını gördüğünüzde umudunuzu yitiriyorsunuz, orda bir dolu çocuk vardı ama seslerini duyamadım. yanlış mı yetiştiriyoruz acaba?.bu, çocukluktan itibaren aşırı bağımlılık iyi bir şey midir?.genç evliler çoktu ve ikişer çocuk gördüm genelde yanlarında ve de genç babalar çocuklarını annelerine yüklememiş, paylaşım yapmışlardı. çoğu bebek arabasını süren onlardı, zevkle izledim. tadı damağımda kaldı bu gezinin…